Μια ήσυχη αρχή… που έγινε εφιάλτης
Το πρωί μπήκα στο μπάνιο απλώς για να πλυθώ — μια τελείως συνηθισμένη αρχή της ημέρας.
Όμως μόλις σήκωσα το καπάκι της τουαλέτας, πάγωσα. Η ανάσα μου κόπηκε.
Στον πάτο, μέσα στο νερό, υπήρχε κάτι σκοτεινό. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν απλώς ένα αντικείμενο — ίσως έπεσε κατά λάθος εκεί μια βούρτσα, ένα μπουκαλάκι… τίποτα σπουδαίο.
Αλλά μετά… άρχισε να κινείται.
Αργά. Σιωπηλά. Σαν κάτι να αναδεύεται από τα βάθη. Έμεινα ακίνητη, με τα μάτια καρφωμένα μέσα στη λεκάνη. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τύμπανο. Και τότε είδα. Κάτω από την επιφάνεια του νερού γυάλισαν λέπια — σκούρα, υγρά, αληθινά.
Ήταν φίδι. Ζωντανό. Μακρύ. Και στριφογύριζε μέσα στην τουαλέτα μου. Χωρίς να σκεφτώ, κατέβασα απότομα το καπάκι, άρπαξα τα παιδιά και τρέξαμε έξω από το σπίτι. Ούτε που σκέφτηκα να κλειδώσω.
Τα χέρια μου έτρεμαν. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.
Και το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό μου ήταν: πώς μπήκε εκεί μέσα;
Λίγα λεπτά αργότερα είχαν ήδη έρθει οι ειδικοί. Όταν σήκωσαν προσεκτικά το καπάκι, το φίδι ήταν ακόμη εκεί — κουλουριασμένο σφιχτά, σαν να περίμενε.
Ένας από τους άνδρες είπε πως πιθανότατα μπήκε από το αποχετευτικό δίκτυο. Δεν είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο, μου είπε, ειδικά το καλοκαίρι — όταν τα ερπετά ψάχνουν δροσιά και νερό.
Στεκόμουν στην πόρτα και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τη λεκάνη.
Το ίδιο μου το σπίτι δεν έμοιαζε πια τόσο ασφαλές.
Και τώρα… κάθε φορά που μπαίνω στο μπάνιο, ρίχνω πρώτα μια ματιά μέσα.
Μη τυχόν… κάτι ξανακινηθεί εκεί μέσα.